ROME and returning to The Netherlands

AANKOMST EN THUISKOMST

9-10. We waren dus een extra dag in Siena.  In de middag gingen Jan en ik de stad in, met de bus.  Jurkje aan in plaats van fietskleren, is ook wel eens leuk!
We lopen al spoedig op het prachtige centrale plein.  Wat is dat mooi zeg!  Half rond met aan de lagere, lange zijde het prachtige Palazzo.  Het plein zit vol met mensen, die genieten van de sfeer en t aanzicht van dit plein.  Ze zitten speciaal dan op dát deel waar de gebouwen een schaduw werpen op de stenen.....in de zon zitten is niet te doen op dit uur van de dag. Het is 30 graden en de zon is fel.
Wij gaan er ook zitten.  Na een poosje besluiten we om het Palazzo te bekijken, tenslotte werd t aanbevolen door Paul (schrijver van ons boekje). We waren rond in zalen met fraai beschilderde muren en plafonds, ze vertellen verhalen van vroegere heersers, oorlogen en ook van Pausen en middeleeuws leven.  Er zijn ook beelden, in Renaissance stijl.  En gebruiksvoorwerpen.  
Ik vind de vloeren prachtig, glad gesleten, glanzend gewreven door duizenden voeten, donkerrode plavuizen en deels ook houten vloeren.  Ze getuigen van eeuwenlang gebruik, zo mooi!  Echt oud, authentiek, eerlijk materiaal, daar houd ik van. 
Hierna lopen we naar de Kathedraal, die wit staat te schitteren in de namiddagzon.  Hij is zo fraai, die kerk.  Met schilderingen op de hoge voorgevel waarin gouden details zitten, die ook weer schitteren.  De plaveisel rond de kerk is van marmer, ingelegd in mooie vormen.  De toren is in wit en donkergroen gestreept marmer.  Wat een kunstwerk.....en ook...wat een werk, wat een kosten werden er gemaakt voor de religie.
Jan en ik eten een pizza, lopen nog een keer via de oude straten langs het plein, komen een vaandel zwaaiende groep tegen in de geel en zwarte keuren van de stad en gaan dan richting bushalte.  Helaas missen we de bus, stom, want we wisten de tijd wel, maar we hebben net iets te lang staan kijken naar die vendelzwaaiers.  We nemen een taxi en gelukkig valt de prijs daarvan wel mee. 
10-10. We vertrekken redelijk vroeg vanaf de camping in Siena in een poging om de hitte voor te blijven...maar die opzet mislukt deels als we in de stad, waar we doorheen moeten, de weg kwijt raken.  Straatjes in en uit, veel geklim voor niks, beetje jammer, maar ja...uiteindelijk zijn we erbuiten!  
We zijn aan t zuidelijke deel van Toscane beland.  Het is nog steeds heuvelachtig maar de begroeiing is dramatisch veranderd.  Van groen en welig, vol met boom- en wijngaarden, worden we nu omringd door grijze, lege, kale  heuvels.  Toch heel apart en mooi met landhuizen die weer op de top van de heuvels staan, en nog steeds met lange oprijlanen aan weerszijden geflankeerd door cipressen.  Het is een intrigerend landschap, droog en heet.  We zien ook afgravingen.  Regelmatig stoppen we om foto's te maken en even op adem te komen. Maar t gaat goed.  
Halverwege de dag komen we weer op een fietspad terecht, de Via Francigena, deel van een oude pelgrimsroute.  Die is vlak en onverhard.  Dat eerste is fijn, het tweede is wat verraderlijk, als het grind gaat rollen onder je banden.  Maar qua energie was t prima om het laatste stuk tot Lago de Chiusi op af te leggen in de hitte.
We kwamen net voor donker aan op de verwaarloosde camping.  Jan zette de tent in het donker op en ik kon op het gevoel onze bedden geïnstalleerd krijgen.  Heel blij waren we met het restaurant op de camping.  We aten met veel enthousiasme meer vlees dan we normaal eten en dronken ook nog een fles wijn leeg... En daar slaap je dan prima op...in je tentje.  Overigens de douche was koud, de wc's kapot etc etc.
Goedkoop was het daar wel....
11-10. Tot onze verbazing geen hoofdpijn bij het wakker worden!  Prima he?!
We breken op en zien tot onze verbazing dat de omgeving veel mooier is dan we gister dachten.  Het meer is subliem, en ligt spiegelglad te schijnen in de heldere ochtendzon.  We rijden er nog even naartoe om ervan te genieten.  Dan rijden we door, op het fiets-grindpad, richting zuiden.
Na 27km vlakte komt er weer een stijging, hoe kon t ook anders... We gaan ervoor en doen 3/4 van de heuvel.  Dan komen we langs een dorp en besluiten even te lunchen, op een heerlijk koel marmeren bankje in de schaduw, met uitzicht over de vallei, waar we net uitgeklommen zijn. (Dan zie je ook ineens, hoeveel je in een korte tijd kunt stijgen op een fiets).  We doen een dutje...tenslotte is het behoorlijk heet en houdt ieder weldenkend mens zich een beetje rustig in de middag.
Om half 4 rijden we verder, het laatste deel van de klim...waarna een heerlijke lange afdaling volgt.  Ik geniet daar zo van, de wind in je haren te voelen en die je lekker afkoelt en de transpiratie opdroogt, de vaart, het rondkijken zonder me te hoeven inspannen...dat is gewoon plezier hebben.  Ik houd het wegdek goed in de gaten, want met een grote snelheid in een gat in de weg te rijden, zou heel gevaarlijk zijn... Ik rem ook bij, zodat mijn snelheid niet uit de hand loopt.  Ergens tussen de 30 en 50 km per uur kan ik wel aan.  Hoe langer dit duurt hoe beter!  Ik ben altijd een beetje teleurgesteld wanneer ik weer moet gaan trappen en de afdaling dus voorbij is...
De aankomst op ons eindpunt voor de dag liep dit keer heel gemakkelijk.  We wisten dat er geen camping zou zijn.. We wisten ook dat het toeristische Orvieto hoog, op een tufstenen rots lag... En we wisten dat het aangrenzende plaatsje Orvieto Scalo, dus een betere optie was om te verblijven.  We namen het eerste het beste hotelletje dat we zagen in een zijstraatje.  
Een prima keuze, zo bleek t. 
We eten een pizza in een nabijgelegen restaurantje.
12-9.  Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt, namen we het kabel-treintje de berg op.  We lopen rond in schilderachtige straatjes en bewonderen de kathedraal, die veel lijkt op die van Siena, maar zo mogelijk met nog meer aandacht en liefde gemaakt is.  Of zou het om aanzien en geld en macht gegaan zijn hier?  Tenslotte woonden hier een paar Pausen en vele rijke en invloedrijke families in de middeleeuwen.  Die huurden de beste kunstenaars uit Italië in.  Met resultaat.  De goudkleurige schilderingen zijn geweldig!
Toch vonden we Orvieto niet zo bijzonder als we Siena hadden gevonden, het was té geposeerd, té opgepoetst.  Alles was gericht op toerisme, verkoop, boetiekjes, kunstateliers etc.  Dus bleven we niet al te lang.  We hebben wel nog een toren beklommen en een wijntje gedronken op een terrasje, om de Italiaanse sfeer te proeven... Daarna deden we wat inkopen voor ons avondeten en gingen terug naar onze gezellige kamer, lekker uitrusten.
13-9.  En verder gaat de rit... We boffen!!!  De temperatuur is gedaald naar 26 graden en wat een verschil maakt dat in je energie!  Ik ben hier heel blij mee want het heuvelt weer aardig door!!  
Maar...de inmiddels opgebouwde conditie, het feit dat Rome in zicht komt en de dagelijkse etappes niet meer heel lang zullen zijn, maken het goed te doen.  
We komen langs een middeleeuws dorp dat na een aardbeving afgesloten werd van de rest van de wereld.  Iedereen trok weg uit het dorp en nu, ligt het er nog net zo bij als toen, boven op de top van een heuvel, verlaten, afbrokkelend en oud, enkel verbonden met een hangbrug naar het nieuwe dorp.  Erg fotogeniek!  
We komen door meerdere dorpen heen met hele oude kernen, dat zie je van verre, aan de ligging, de altijd aanwezige kerktoren, de stadsmuur en soms een kasteel.  Daartussen rijden we over meest rustige binnenwegen.
Als we aankomen in Vitorchiano vragen we naar een hotel, maar dat blijkt er niet te zijn...we rijden verder en ik zie net buiten het centrum een bordje met B&B erop.  We besluiten aan te bellen.  Een man doet het hek van de tuin open en zegt dat hij een kamer heeft.  We zijn blij, en gaan mee naar binnen.  Daar krijgen we een grote verrassing te zien: een prachtig huis, met marmeren vloeren en trappen, alles lijkt nieuw, mooi en smaakvol ingericht en de kamer is superschoon en perfect! Hij spreekt Duits met ons, omdat hij ooit een tijdje in Duitsland heeft gewoond en is een groot fan van kunst en Vincent van Gogh...de kamer hangt er vol mee!  
We douchen en verkleden ons en fietsen terug naar het mooie oude stadje.  We lopen rond, maken foto's terwijl de zon langzaam ondergaat, eten de zoveelste heerlijke pizza (sorry) en rijden terug naar ons bedje.  Een mooie dag is weer voorbij.
14-9. Om 8 uur stond ons ontbijt klaar.  Een tafel, helemaal vol, voller kon écht niet...met schalen met croissantjes, broodjes, cakejes, koekjes, crackers, boter, jam, koffie, melk, cornflakes etc etc.  En daarnaast stonden ze, onze gastheer en gastvrouw...zo trots als een paar pauwen en met een grote glimlach op hun gezicht toen ze onze verbazing op onze gezichten zagen en onze complimenten in ontvangst namen.  Ze hadden het goed gedaan, goed voor hun gasten gezorgd....!  Zo aandoenlijk was dit en lief!  Daarna lieten ze ons in alle rust eten.  We vertrokken met volle magen aan onze op één na laatste fietsdag.
De zon was terug, en dus ook de warmte.  Ook de heuvels kwamen als vanzelfsprekend opdagen...tja. 
Het goede nieuws: nog maar 100 km te gaan (zo ongeveer)
Én.....er zijn andere boomgaarden langs de weg: hazelnoot boomgaarden!  Nog nooit hebben we zoveel hazelnoot bomen gezien en karretjes die er vreemd en laag uitzien met een soort borstel-wiel eraan en achter een kleine traktor hangen...  Die rapen natuurlijk al die noten op....
Ik denk dat hier alle hazelnoten voor Nutella vandaan komen en alle praliné vulling voor bonbons.  Mooi, dan is Nutella toch echt een noten pasta, en geen chocoladepasta.
We fietsen door, heuveltje op, heuveltje af.  60km die dag.
Het vinden van de B&B bleek dit keer lastiger, we moesten een flink eind van de route af en kwamen, na veel zoeken, bij een oud, slecht onderhouden huis terecht.  Er zat een ander echtpaar, fietsers, die hadden daar al een kamer, maar zij hadden gereserveerd.  Uiteindelijk bleek er voor ons ook nog ruimte, gelukkig.  Het bed was muf, de wc werkte als een douche bij het doorspoelen, maar beter iets dan niets...soms... Het gezelschap van de Oostenrijkers maakte het vooralsnog gezellig.
15-9. Het ontbijt was net als het huis...oud.  Droge croissants en droge cake.  Tja, we waren beter gewend intussen.  Maar, maakt niet uit, we beginnen aan de rit naar Rome!
Het profiel van de dag laat nog een paar hobbeltjes zien, maar daarna een duidelijke daling....down down down tot Rome.  Dit doet mijn hartje sneller slaan...een niet zo'n heftige fietsdag!  Fijn!
Maar dat bleek niet helemaal waar te zijn, want in Italië blijken ze zelfs in de dalingen de heuveltjes wel te kunnen vinden...gewoon om je even te testen, denk ik. Pestkoppen!
Maar dit kon toch mijn goede zin niet verpesten hoor!  We reden lekker door, de benen kennen hun werk en de fietst werkt nog steeds prima mee!  Nog meer hazelnootbomen, het landschap wordt wat wijder, ruimer, vlakker...er komt meer verkeer... Je voelt de stad naderen.  We doen nog een keer boodschappen in een dorp en stoppen om een perzik en banaan te eten.  Maar we nemen niet de tijd om te lunchen...dan komen we op het fietspad terecht, vlak voor Rome.  Pas dan houden de heuveltjes op.  De Tiber wordt de leidraad en voert ons de stad in.  Ik vind t spannend. Waar komen we terecht?  Het is altijd een verrassing, waar we ook stoppen...
En ook dit keer.
Jan ziet op zijn GPS de camping liggen net naast het fietspad.  Maar geen duidelijke weg ernaartoe.  Ook ons boekje is er niet heel duidelijk over.  Dus besluiten we de GPS te volgen...die stuurt ons van de dijk af, een weiland in, achter door een soort woonwagenkamp, weer een smal paadje, een weg op...en die eindigt op een soort van snelweg!!!  Wat nou?!  Wat raar!  Toch is er geen andere weg te zien, we moeten erop gaan rijden en het beste hopen en er zo snel mogelijk weer vanaf!  Dus, we doen dit. Dan, op een ander punt zien we de camping.  Er is een zebrapad, over weer een snelweg, en zo belanden we op de camping!  Blij, vermoeid, warm en hongerig.  We eten eerst maar even onze lunch voor we de tent opzetten.
WE ZIJN ER!!!!  WE HEBBEN T GEHAALD, ROME!!!  Mooi!
Die middag gaan we lekker zwemmen in t zwembad, nadat we de was gedaan hebben.
16-9.  Een luie ochtend, de moeheid komt eruit en dat is oké.
In de middag stappen we op de fiets en rijden de 12.5km naar de stad, tot aan de st.Pieter.  Even de paus gedag zeggen, maar hij was niet thuis.  Het is een fantastisch gebouw, wat we al eerder gezien hebben.  
De volgende dag gaan we opnieuw de stad in en na wat praktische zaken geregeld te hebben bekijken we het Colosseum en de Forum Romanum.
Op 18-9 pakken we de tent in en leveren we de fietsen in, die door Soetens over een week zullen worden afgeleverd in Den Bosch.  Met enkel wat handbagage gaan we op stap, met de trein naar Rome.  Het is wéér, nog steeds heet!  We lopen rond.  Jan is moe.  Maar gelukkig gaat dat over als het wat af begint te koelen.  We lopen door oude straatjes in het oude centrum en vinden een leuk boetiekje.  Daar zien we een leuk jurkje hangen...het is inmiddels een traditie geworden dat we aan het einde van iedere lange tocht iets leuks kopen voor mij.... En na het passen, loop ik dus met een mooi tasje met een mooi nieuw jurkje naar buiten.  Zo leuk, om dit samen te doen!
Daarna komen we op een plein terecht waar muzikanten staan...het begint te schemeren, de fontein met zijn vele marmeren beelden is verlicht, de gebouwen eromheen ook, het plein leeft, is vol mensen en gezelligheid...ik geniet!
Deze tocht heeft veel gebracht, het was een zware tocht, een afwisselende tocht, een culturele tocht, de pizza tocht, de vijfde tocht en we hebben t achter de rug.
We nemen de bus naar de vlieghaven.  Daar wacht ons nog een laatste kleine verrassing... We dachten daar te kunnen wachten tot de ochtend, voor onze vroege vlucht...maar helaas, ze sloten het vliegveld tussen 12 en 4 uur snachts...en dus belandden we op de stoep van het gebouw, voor de nacht....
Maar alla, dat overleefden we ook wel weer en om 8 uur op 19-8 zaten we in ons vliegtuig op weg naar Nederland.  En nu, nu is het fijn om weer thuis te zijn.
Dank jullie wel voor het meelezen en meeleven.  
Het geeft ons het gevoel dat we het niet alleen met ons tweetjes doen, maar met een groep die ons dierbaar is en dat maakt het extra fijn.
Heel veel liefs voor jullie allemaal en tot gauw ziens!
Xxx Marleen



We made it to Rome!
It was about 2200 kms....
No major problems with our bikes and Marleen did not fall once and we both feel strong and healthy.
Back to Siena, where we left you behind, although we sent that part of the blog a few days later when we found an opportunity to do so.
We had busy, quiet, flat and steep roads but you have read this often and I will try not to repeat that again, although steep climbs are forever in our minds. May be not forever if we get older with Alzheimer's, but no signs of that sofar...
It was really hard to get out of Siena. A big city with one way roads, many steep ( sorry) roads. We had to cross the center of the city along the beautiful market places and historical buildings.
We left Toscane with its rows of cypresses and green hills and we entered an area of large impressive grey and ploughed fields over rolling hills as far you could see with sometimes farms with driveways with rows of cypresses again; amazing views.
Later in the day we ended up on flat gravel paths and after 88 kms we arrived at a camping ground at Chiusi Lago. 
Terrible place to camp....dirty, mosquitos, no warm water and no other campers, just us and our wine. Luckily there was a good restaurant and we slept wonderfully.
Happy to leave this place again in the morning!
Temperatures were about 30 and we enjoyed a long fast ride to Orvieto.
No camping ground there but a hotel where we could send the last blog to you and we stayed 2 nights. 
With a cable car we could travel easily to the old town above us. Very touristy, busy but with good reason.
Orvieto was once the city of the popes before Avignon in France took over. They left a beautiful cathedral behind with a white front face decorated with paintings on backgrounds of glittering gold. The sides were built in stripes of white and green marble, Pisa style.

Every day we pass old towns and villages; often on tops of hills and always interesting and beautiful. Often from medieval times and lots of history, with palaces, castles and city walls.
Next place was Vitorchiano were we tried a Bed and Breakfast. Il Moai. A big room with marble floors and stairs and shower. Lovely people who made us very welcome and had an enormous table full of food for us in the morning. Although the food was mainly factory packed food and not so tasty, the coffee was great and everything was presented with love for their visitors, us, we were the only ones.
The day was excellent for biking. Only 26 degrees and cloudy. All the others days to Rome would be more then 30.
Via Soriane Nel Cimino, Vignanello, Vallerano, Carbognano and Caprarola we biked to Nepi were we hoped to find a B&B, but no success and we drove on through a terrible bad clay road deep into a small valley.  We could hardly bike there but slowly it got better into gravel and a bit further into a broken tar sealed road.
The B&B in Nepi was impossible to find and we drove on to Montegelato, where we found on old derelict villa. Even their B&B sign was hidden behinds weeds and it looked like the villa was already for sale for many years. It was getting late and nothing else was available in the italian outbacks.
The “Mama” was not home but there were 2 other bikers from Austria who could give us some water, because we were very thirsty and had none left. Some days we drink 5 bottles of water!
The son came home and decided that they had no room left for us, but we convinced him that we could use our tent instead on his grass.
Another italian lady and daughter arrived with a reservation but they left after half an hour because they didn't like the bathroom were the water sprayed all through the bathroom when you flushed the toilet....so we took that room.
We were hungry and made ourselves a simple macaroni with tomato sauce, our emergency provision on our camping gas outside. Mama came home and started preparing a meal, we could smell it, she didn't talk. Dinner was ready soon and only for 2 people, the austrians, who had ordered it before.. no worries, we had eaten and slept well on the old bed with the musty sheets.
In the morning there was some coffee, cookies and stale croissants.
Mama was not present and we left for our last 60 kms of biking to Rome.
A good camping ground, just outside the city on the Tiber river but hardly possible to reach by bike.
Riding along on roads with fast cars is no fun at all and dangerous.
Next day, Saturday the 15th of September 2018, we didn't do much, we needed a rest, we were more tired then we realised, but we had reached ROME!
On Sunday we rode to The Vatican, but the Pope was not home or had no time for us, we missed him anyway.
A guard at the entrance of the St Peters wouldn't let us in because our clothes were too short. When I folded down the seams of my shorts it was just acceptable but Marleens shorts were still too short.
I pulled her shorts down a bit, just enough that it came not all the way down. The man did not like it but we didn't wait for his approval and just walked on. I am sure that Jesus wouldn't mind at all.
The St Peter was as impressive as it was in 1967 and in 2003, really great and you are wondering how many poor people have paid and worked to build such a beautiful cathedral.
We organised our bikes and luggage and tent to send to The Netherlands by truck and left with only hand luggage to the city by train. We spent the day wandering around in Rome, bought the promised dress for Marleen and made our way in the evening to the airport, a small local airport with the name: Ciampino.
The airport bus company had told us that we could stay the night there because the flight to Eindhoven, NL, was early in the morning.
Surprise, surprise...they closed the airport at midnight and chased about 100 waiting people outside, where it just started to rain. Luckily there was a cover and like a group of fugitives we lay there until 4 am on the hard tiles.
A few hours later we flew to Eindhoven. I was so tired that I didn't even hear the plane taking off.
Soon we were home, but we will still be a few days without bikes...we miss them...

The bike trip to Rome has been tiring mainly because of the many hills and mountains but very interesting and changeable while we passed trough 10 different countries with different cultures, towns, roads, fields, crops and people and coffee and prices. The coffee was the worst and most expensive in Switserland and Lichtenstein and best and cheapest in Italy.
French fries were the best in Belgium and Pizzas and red wine were the best in Italy.
We never knew that mid Italy had so many fields with hazelnut trees...I guess, about 50 kms of hazelnut fields, so we eat a lot of hazelnuts.
Italy could do with more and better bike paths and less cars; they are far behind the bike culture in other European countries. Traffic in Rome would be so much better off with more bikes and less cars. Rome is fairly flat and has enough space for bikepaths on its wide roads!

Thank you so much for traveling with us to Rome. We loved your company and I loved most the company of my dear wife and travel buddy, my Marleen, who every year travels with me to keep me healthy, as she says.

Just after we came home we heard that Derek, storyteller and good friend from NZ, had passed away. He would have loved to read the end of this blog.
He loved traveling and we will miss him dearly.
Bye Derek.
And Pam, we will come home soon to NZ again and we will give you many hugs.

Jan.