The Middle of Romania

18 July 2017

Nearly done 3000kms in nearly 6 weeks with 3 days of rest so far.
9 days in Romania.
Every day we see mainly countryside with interesting houses, churches, people, plants and storks.
The cities are noisy, often dirty, dangerous cars and sometimes beautiful in the center.
We see even some signs of Roman culture, signs of the Limes.
We always find a camping ground or hotel or "pensiunea".
Sometimes, the hotel doesn't exist anymore and we end up in in weird places likes last Thursday, when after 94 km, the pension that was advised by our tour book had closed down.
We ended up, in a wooden house and after some yelling, a woman appeared who did not speak any word of a foreign language. She phoned another lady who spoke good English and we could organize a room upstairs plus she would make a dinner for us. The pasta and pancakes came with many glasses of strong local gin and a liter of beer we had ordered. We had not counted our money though and we had not enough Romanian Lei. The woman, who had prepared everything, and her husband, who had been sitting and drinking all that time with us, took Marleen's reading classes as payment and the man couldn't believe that he could read everything now and that he could keep the glasses. He was so happy!
Riding over the smallest roads through Romania is like riding in the past, like traveling through France in the sixties.
Houses in all kinds of colors and all with dogs. Most of them are on chains and only bark at us. Some of them are loose and ignore us because the are old and have forgotten that we are strange humans that should be attacked.
Some are trying to bite in our muscles or panniers but then there is Marleen with her dazer and they back off.
Most houses in the country have a water well with a wheel or lever. They still use galvanized buckets her.
The roads seldom have white lines and the edges and holes in the tar seal are sharp. We have to warn each other all the time. A lot of time is spent on sightseeing the condition of the tar-seal or concrete and we have therefore missed a lot of the beautiful scenes next to us.
But by riding the bikes so many hours through this country we see still more then we will ever remember.
Yes, that's a worry: how do we ever remember all this? Our minds are not catering for such complicated travel any longer. Luckily we can write and take many pictures.
We rode yesterday towards Vatra Dornei and the rode became smaller and smaller....we knew it off course, we have information.....and the road ends more or less for civilized bikes. We took the train. At the "railway station" worked 2 people to sell us a ticket. Very friendly people. They did not have a toilet for Marleen but the ticket lady came later to the "platform" and told her that she could use her personal toilet. Lovely!
For 43 kms we railed through dense forest, through dark tunnels with an old shaky, noisy train. Our bikes could hardly handle this mistreatment, but we were extremely happy to travel once without pedaling up the hills.
We were tired and somehow we found a house with colonel Sorin, his wife Odilia and their children. They were holidaying in the house of the army general and we could stay in a guest room! Great! Odilia had her birthday and Sorin invited us to his BBQ meal. Again, lovely people!
Odilia had a 4 month old baby and as an emergency nurse, she will get 85% of her salary for 2 years, a bit different from NZ's situation.
Today we drove 80 km along the river Bristrita, easy and fast riding through a beautiful valley with hills on both sides with forests and small paddocks. Many wagons pulled by horses, many ladies with rakes and many men with scythes.
Each house is different in shape, size, color and decorations. A lot to admire here!
Ladies here wear an orthodox head cloth and the skirts reach to their calves.
Blouses with flowers cover their big round breasts.
Everyone moves slowly, except the cars....and our bikes.....we nearly fly over the exceptional good road through this valley.
We stay the night at a pension and eat at the only local restaurant.
Tomorrow further east, like every day.....
Another 600(?) km to the Black Sea??
Cheers
Jan

18Juli in t Nederlands

Hallo, daar ben ik weer. Mijn beurt voor de Nederlandse versie.
Eerst nog even voor degenen die 't niet gelezen hebben in de Engelse editie van de vorige keer: ik heb mijn telefoon laten vallen en die is helegaar verleden tijd nu, aan gruzelementen...helaas. Dus ik ben niet meer bereikbaar via Whatsapp oid. Jan zijn telefoon is nog wel in orde en gelukkig mijn iPad ook, dus kunnen we bellen, mailen en bloggen!

We zijn inmiddels zo'n 600 km Roemenië ingereden, in de afgelopen week. De eerste 2 dagen waren echt afzien vanwege de temperatuur, tot 37°.
Achteraf hadden we misschien beter niet kunnen fietsen....die hitte zuigt alle energie uit je lijf en je moet zo hard knokken om toch nog wat te presteren....ongelooflijk. Maar ik geloof niet dat we het in de gaten hadden, volledig. We gingen gewoon door, omdat we dat altijd doen. Zo vroeg mogelijk opstaan om de hitte voor te zijn...maar ook dat helpt maar ten dele. Het wordt al warm om 7 uur s'ochtends!
En dan zijn er tegenvallers, zoals dat het beloofde pension 11 km verder ligt dan ons boekje aangeeft, dus fiets je nog rond lunchtijd , terwijl je dat nu juist niet wilt, etc. Het was lastig! En mijn humeur leed eronder! Maar gelukkig was er iedere dag weer onderdak, een douche!!!!koud!!!, en de kans om je kleren te wassen, lekker uit eten te gaan, een goed bed en dan is alles weer prima!
Op woensdag 12 juli zouden we de eerste pas gaan beklimmen, zo stond in het boekje. Ik zag er wel tegenop...9 km van 7-8%...hoe voelde dat ook al weer??? We gingen op tijd op stap, de eerste 20 km waren nog normaal, daarna begon het te stijgen. Jan kan op zijn GPS precies zien hoe de klim verloopt, hoeveel er nog komt etc. Al snel waren we in een langzame maar gestage tred gevallen in de kleinste versnelling en kropen naar boven. Het duurde misschien een uur, er waren verschillende haarspeldbochten, het was zweten, maar toch viel het mee! En dan dat moment waarop je de top bereikt en je weet: We did it!!! Geweldig! Niet eens zo hoog hoor, 725 meter, maar genoeg voor een eerste poging! Daarna de heerlijke daling! Ik ben altijd voorzichtig en zeker met de mindere kwaliteit van het wegdek hier, zorg ik dat ik de snelheid in de hand houd. Maar het is heerlijk om de wind langs je lijf te voelen suizen, die je afkoelt en het zweet weer op laat drogen, terwijl je naar beneden vliegt! Die dag was de temperatuur overigens ook wat prettiger geworden, 26° ofzo.
We reden langs een riviertje en een spoorlijn en het terrein bleef redelijk vlak nu. We genieten van al het nieuwe om ons heen, bekijken de huizen, de landerijen, de natuur en de mensen die bij huizen zitten of de weg oversteken. Het valt ons op dat er een hoop veranderd is sinds wij hier waren in 2003. Het is nog wel armoedig op het platteland, maar we zien ook vooruitgang. Ik zie huizen in aanbouw, verzorgde, netjes geverfde huizen met mooie tuintjes, minder paard en wagens, ook minder ooievaren dan toen. Dat laatste snap ik niet, want er staan genoeg electriciteitsmasten om een nest op te bouwen...
De vrouwen op het platteland dragen nog veel traditionele kleding, wijde rok en hoofddoekjes, van die driehoekige; beha's dragen ze vaak niet. In onze ogen erg ouderwets gekleed dus. Maar de jongeren zien er vrij modern uit, zij het wat nonchalanter.
Trouwens, we weten niet wat ze van ons denken, in die dorpen!!
Uiteindelijk deden we bijna 100 km die dag, omdat er niet eerder een hotelletje was.
Trouwens, dat was nog een verhaal op zich...we hadden al een paar adressen geprobeerd, geen geluk...hotels opgedoekt! Dan krijg ik 't een beetje benauwd. Maar Jan vond toch nog een pension, afgelegen, boven aan een zandweggetje. Na wat roepen verscheen een dame. Ja, we konden blijven slapen en zij zou eten voor ons koken. Wat een verademing! Dus die avond kregen we pasta voorgeschoteld, met brood en een abrikozenlikeurtje, dat vreselijk brandde in mijn keel en een paar biertjes, pannenkoeken als dessert. Het was heel gezellig met de dame en haar man, die de klusjesman bleek te zijn.
We lieten onze fietsroute zien, maar zijn ogen konden het niet goed onderscheiden. Hij was stomverbaasd, toen hij met mijn leesbril, nog eens op die kaart keek. Zowaar...hij kon t zien!!! Hij vond t geweldig. Toen we af moesten rekenen bleken we een paar Lei te kort te komen, dus boden we de leesbril aan als betaling. Eerst wilde hij die niet accepteren, maar we overtuigden hem, en zeiden dat ik het ding toch nooit droeg en toen vond ie t goed. Hij was zo blij...zo leuk! En Jan?... die was nogal teut na 4 van die borreltjes, plus 'n liter bier!!!
Inmiddels rijden we dus vrolijk verder door de eerste lus van de Karpaten, zij het regelmatig langs een rivier, waarvan ik de naam vergeten ben.
Het gaat goed. We slapen een nacht op een Nederlandse camping, in de hoop wat andere fietsers tegen te komen, no luck. Daarna rijden we naar Cluj Napoca, een flinke stad. We rijden met schrik in de benen langs een heel drukke verkeersweg, de vrachtwagens, bussen en personenauto's rijden rakelings langs ons af...doodeng. Maar we halen het.
Tja, in Oostenrijk zeilden we nog zorgeloos over zorgvuldig aangelegde fietspaden, in Hongarije werd fietsen een onvrijwillige dans rond de gaten in het wegdek, maar in Roemenië, hadden we baat gehad bij een cursus defensive driving plús hoe kom ik onbeschadigd over deze weg heen??!!! Soms zijn het de betonplaten, die slecht aansluiten en dan hoor je kedeng-kedeng-kedeng. En pats...als je een gat niet ziet. Soms is de weg gewoon zo vaak gerepareerd dat ie helemaal ongelijk is geworden. En soms, heel soms heb je een mooi nieuw, glad wegdek. En met nog een beetje meer geluk staan er lijnen op de weg.
We rijden door Cluj, stad met statige oude huizen en groot plein met nog wat oude Romeinse resten.
We komen in een heuvelachtiger omgeving, mooie glooiende wijdse akkers. Weer een dag van 100 km. Ik heb meer energie dan Jan die dag, 15/7, onze Dillans verjaardag. Ik trek Jan met me mee. We vinden een hotel in Dej, een oud staatshotel uit de communistische tijd. Mens, wat zijn die dingen ongezellig zeg! Wel interessant als monument uit een voorbije tijd, maar ik snap niet waarom ze haast opzettelijk alles zo lelijk en groot maakten! Afschuwelijk. Maar goed, als je moe bent slaap je overal, en dus ook daar, zeker na de uitstekende pizza in een wél gezellig restaurant.
De volgende dag plannen we een kortere rit 59km en komen rond lunchtijd aan bij 't pensionnetje in Nasaud. De kamer is nog is nog niet klaar, dus gaan wij naar een parkje om een picknick lunch te eten. Lekker weer, niks aan de hand dus. Maar het oudere echtpaar dat ons gade sloeg, dacht daar waarschijnlijk anders over. Ze keken medelijdend, zorgelijk. En toen kwamen de vrouw van het echtpaar naar ons toe en vroeg waar we vandaan kwamen en al snel daarna vroeg ze of we bij hun wilden komen logeren. We mochten daar slapen. Het was ontzettend lief bedoeld, maar wij hadden al geboekt en de taalbarrière was zó groot, ze spraken geen woord engels of duits of frans en wij waren zo moe, dat we zo beleefd als we konden bedankten. Best lastig, en misschien ook een gemiste kans, maar we konden t niet opbrengen... Ze bleven ons meewarig gade slaan. Toen hebben we nog foto's gemaakt samen met hun en dat vonden ze erg geweldig. Ik kreeg nog een paar knuffels en veelbetekenende blikken van medeleven. Toen zijn we maar naar ons hotelletje gegaan..
17/7, de verjaardag van Sebastian en Vincent, we rijden een stijgend vals plat voor kilometers, dwz 3% omhoog, richting het volgende Karpaten gedeelte. Ik ben in mineur stemming. Waarom? Geen idee. Ik zie als een berg op tegen nog zoveel bergen....waarschijnlijk. Dus heel stilletjes rijden we verder. 55km. Dan wordt de weg steeds smaller en houdt ie op....en nemen we de trein. Ik ben moe.
De trein is een oud rammelend geval, dat de bergen op schudt en doet en door oude gammele tunneltjes hobbelt. De fietsen schudden vervaarlijk mee, maar blijven overeind. Jan en ik waren een goed team met het in en uitladen van de fietsen in de hoge trein en uiteindelijk ervaar ik dat uurtje rust van 't fietsen toch als een soort van kadootje.
We komen aan in Vatra Dormei. Het plan is nog even door te rijden in de Bistrita vallei en een onderdak of camping te zoeken. Maar als dan de weg wéér gaat klimmen en vervolgens dalen en wéér gaat klimmen, heb ik 't niet meer. Ik ben 't zat! En 't eerste 't beste bord dat ik zag met Pensiunea erop, daar ging ik naartoe.
Uiteindelijk bleek het geen open pension te zijn, want de mensen die er woonden waren zelf ook te gast. Maar ik denk dat ze aan mij zagen dat de nood hoog was en lieten ze ons in de gastenkamer die over was, slapen. Goh, wat was ik blij! Vervolgens vertelden ze ons dat het de verjaardag was van Odilia, de vrouw en nodigden ze ons uit voor het eten, een BBQ. Al gauw werden we helemaal opgenomen in t gezinnetje, echtgenoot Sorin, bleek kolonel te zijn in het leger. Zoon Stefan van 12 speelde voor tolk. Baby Ecatharina van 4 maanden sliep boven. Het was zo gezellig! Ze voerden ons allerlei soorten vlees, kaas, komkommer, tomaat en paprika als voorafje. Wij hadden zelf ook nog wat dingen die we konden delen met hun en er was een hoop te bepraten. Het vakantiehuis bleek van zijn baas, de generaal te zijn. Toen het donker werd, werd het vuur aangemaakt buiten en werden er allerlei Roemeense worsten, spiesen met kip en groentes etc, gebarbecued. Baby Ecatharina kwam tevoorschijn en we mochten haar vasthouden en fotograferen, het prinsesje! Vader Sorin is 62, moeder Odilia 39. Het is een feestelijke avond, zo samen. Wat een voorrecht om hier te zijn, uitgenodigd door deze lieve mensen! Dit maakt reizen wel heel speciaal!
Vandaag, 18/7 vertrekken we om 8 uur vanaf dit huis. We rijden de vallei in. De lucht is koel, zo'n 15 graden. We dalen en komen langs de rivier te rijden. En de weg blijft vlak, de hele dag! Het is heel mooi hier, grote bergen aan weerszijden, bebost met ruige bossen of soms ook geplante dennenbomen, of soms ook weiden en akkers. Het is net Oostenrijk, qua natuur, qua gevoel, maar de huizen en mensen zijn anders, n.l. Roemeens. Geen huis is hetzelfde. Iedereen heeft zijn eigen creatie gemaakt in vorm en kleur, traditioneel of modern. Het geeft je wat te zien, dat zeker. En ook die prachtige nieuwe kerken die we tegenkomen. Gebouwd, nu het weer mag, nu het regiem vertrokken is. Apart is het, een andere wereld.
We fietsen een mooie, fijne dag. 80km van fraaie omgeving zonder klimmen. Dit, én de herinnering aan alle mooie ontmoetingen stemmen me gelukkig!
Tijdens het fietsen denk ik vaak aan iedereen die het momenteel minder goed heeft dan ik, en stuur ze sterkte! Als dat ook eens mocht helpen, he?!! Dat zou mooi zijn!
We zijn nu in Poiana Largului, aan t begin van een stuwmeer. Morgen klimmen we dit dal uit. Ik ben er klaar voor!
Heel veel liefs voor iedereen, xxx Marleen