Remarkable days in Romania
Door: Jan and Marleen
Blijf op de hoogte en volg Jan en Marleen
23 Juli 2017 | Roemenië, Galaţi
Woensdag de 19de juli 2017 gingen we van Poiana naar Bicaz . Flinke klimmen en veel zweet langs het stuwmeer naar boven en daarna weer snel kms naar beneden naar Bicaz.
We vonden een reusachtig verwaarloosd groot kasteelachtig hostel met behulp van de informatie meneer die helemaal meeliep met mij om het te vinden want ze namen de telefoon niet op.
De kamer was schamel en klein en rook naar rook maar alla, we deden het er mee want de volgende ochtend om 7 uur namen we de trein van Bicaz naar Bacau wat niet op de route ligt maar ons voorbij te drukke, gevaarlijke wegen zou vervoeren.
De boemeltrein stopte op de meest verwaarloosde en zodanig met bomen en gras overgroeide stations dat je de namen van de stationsplaatsen niet eens kon lezen.
Gelukkig dat mijn gps aangaf waar we waren zodat we op tijd uit konden stappen met bagage en fietsen uit de zeer hoge trein.
Kaartjes kochten we in de trein en ze hadden 2 mannen nodig en 'n hoop gediscussieer en geschrijf om dat allemaal uit te zoeken voor ons.
Vanuit Bacau vonden we de weg terug naar onze route in de verzengende hitte van de late ochtenduren.
Tijdens het water bijvullen, bij een waterput, kwam Simon Dimitro ons helpen om het water te putten en vertelde dat zijn vader de put gebouwd had in 1938.
Als een goede katholieke Roemeen nodigde hij ons uit om bij hem te komen eten.
Hij was 78 en werkte in zijn eigen groentetuin en produceerde daar bijna alles wat hij at, zelfvoorzienend dus. Hij had heerlijke groenten soep en daarna een groente met bonen gerecht met brood en gewekte bloemkool en paprika en daarna nog zoete gewekte kersen en dat alles met eigen gemaakte heerlijke zoete witte wijn.
Hij was zo gastvrij en blij dat hij gezelschap had bij het eten vandaag.
Hij liet vol trots zijn huis zien met in elke kamer een tegelkachel.
Hij had 4 zonen en 1 dochter.
Was zijn vrouw overleden? We denken van wel maar de taalbarrière is vaak een barrière.
Na de lunch gingen we de hitte weer in en de steile heuvels op.
We redden het niet veel langer hoewel we pas 30 km gereden hadden maar het was al 2 uur 'smiddags en de zon stond te warm aan het firmament.
We hoorden wel van de mensen onderweg dat er helemaal geen accomodaties waren tot Barlad en dat was nog 75 km verder, niet te doen voor ons in deze hitte met al die 8% klims....
In Odobesti was koffie te krijgen volgens ons routeboekje maar we vonden alleen een schuur die op slot was maar die werd snel geopend door Florin en we konden 1 liter Cola kopen ( jazeker...) en na wat gepraat bood Florin zijn huis aan om te overnachten, 500 meter verder over een extreem steile heuvel.
We konden douchen en de wijn kwam weer snel te voorschijn en de slaapkamer van dochter Irina werd voor ons klaargemaakt en hier buiten dat huis onder de druiven zit ik dit nu aan jullie te schrijven.
Ik zit nu een heel eind verder in Galati maar zo gaat dat, we reizen steeds verder, als doelgerichte zwervers naar het zuid-oosten: eerst Constanta en dan Bulgarije en dan Istanboel en dan vliegend naar Den Bosch.
Om 5 uur in de ochtend vertrokken we vanuit Odobesti, nagewuifd door Florin, langs heuvels en dalen richting Bārlad. Het zou weer onbewolkt en ruim 30° worden, dus geen getreuzel want de zo'n wordt steeds warmer.
We zien de dag weer beginnen, de zon verschijnt weer mooi oranje boven de velden, de honden beginnen te blaffen en de vogels te vliegen.
De boeren komen uit hun huisjes met hun koeien en paarden en schapen en geiten.
Hier en daar wordt al begonnen met een biertje drinken.
Veel boerenkarren met paarden, soms 1 merrie met een veulen.
Er hangt nog wat nevel.
Het lijkt wel of we terecht zijn gekomen bij een set-up van een film die zich afspeelde in een ver verleden ergens in Europa.
Wij rijden er doorheen als bij een mislukte opname.
Om 11 uur hadden we de 75 km gehaald en voor de grootste hitte en vonden een goed bed in Hotel Moldova.
De volgende dag zouden we ruim 100 km naar Galati moeten fietsen om logies te vinden dus net zoals gisteren voor dag en dauw op pad en weer de zon op zien komen, echt heerlijk als je eenmaal op pad bent maar zo vroeg opstaan is niet zo gemakkelijk en ontbijten om 4 uur ook niet.
Marleen maakt steeds havermout met noten en fruit en ik maak koffie.
We worden herhaaldelijk aangevallen door honden maar we weten ze tot nu toe af te schrikken door een dazer te gebruiken die een voor honden onaangename hoge toon uitstoot die wij niet horen.
We overmeesteren vele heuvels van 7 of 8%, maar dat doen we tegenwoordig rustig, zolang als ze maar geen 10km lang zijn en niet constant zo steil.
De Roemenen zijn erg vriendelijk en vol bewondering als ze vernemen waar wij mee bezig zijn. Er zijn weinig fietsen hier. Wij hebben trouwens sinds Budapest, 'n paar weken terug dacht ik, geen lange afstand fietsers meer gezien behalve dat ene jonge stel uit Zuid-Afrika dat de Karpaten rond rijdt op een BMX.
Onderweg kopen we nog een hele galia meloen die we meteen ter plaatse opeten.
We hebben dorst! We drinken veel. Een probleempje: ik heb wat last van buikloop en we denken dat het komt van de stoffige bidons die vuil oppikken van de weg die vol ligt met paardenstront. Ons route boekje had ons daarvoor gewaarschuwd.....
En na 105 km halen we inderdaad Galati in de hitte en vinden we na wat moeite, accommodatie in een schamel hotelletje, Sport geheten en we besluiten ook nog een dag rust te nemen op zondag 23/7/2017.
We slapen zelfs uit tot 5.30. We zijn immers zo gewend aan vroege ochtenden ondertussen.
Morgen wordt het weer vroeg opstaan om om 6 uur de veerboot over te Donau te kunnen nemen. We fietsen dan langs de grens met Moldova en daarna met Oekraïne.
Daarna is het nog maar 2 dagen rijden naar Constanta, hoewel we misschien nog een dag vrij nemen ( wat een luxe!) in Tulcea om onze bagage te reorganiseren.
We fietsen langs de grens van Moldova en dan Oekraïne.
We willen al onze overbodige kampeerspullen en regenkleding terugsturen omdat we die niet meer zullen gebruiken. Het blijft droog en boven de 30° tot Istanboel.
Vanaf dan wordt het lichter fietsen.
(N.B. Marleen had vandaag een grote zak chips en een halve liter bier voor lunch. Behoefte aan zout en vocht; moet niet gekker worden!)
Groetjes
Jan
Remarkable days in Romania, 23/7/2017
At the end of the beautiful Bistrita valley, the river in that valley ended in a man-made lake. A huge lake. And since the road that used to be along the lake-shore had collapsed in places, we now had to use the newer, higher road. So we biked through forested hills and through villages. Quite a nice road, even though it was hilly and tiresome.
At the bottom of the lake was a huge dam. We rode over that dam and stopped for lunch, together with a lot of Romanian tourists, who had the same idea. There were signs everywhere that the dam should nót be photographed....however, everyone took photo's, as if they were encouraged.
Next, we zoomed several kilometers down the road, into the lower laying township of Bizac. We had decided to take a train from here, because there were warnings in our booklet about busy, heavy traffic along the next 50 km of road. Better safe than sorry, we thought.
So we went to the train station. Only to find out that there was no train that day, but there would be one at 7am the next day.
Great, a free afternoon! We looked for a hotel or pensiunea but there didn't seem to be much available and we ended up going to the tourist information. There were 2 people that had plenty of time to phone around for us. Apparently they had trouble finding something suitable. I was getting a bit worried...did we have to climb back up that hill??? Or go in the other direction for many kms? I wanted neither of those options. At some point the man had a brainwave and asked Jan to come with him to a place that he knew, but who were not answering their phone for some reason. They left and came back about 20 minutes later...with a booking for a room! Phew! That was a relief! Not very flash....the strange old hostel, looked like a sort of kitschy castle, was a bit grubby, the room smelled smokey, but the staff were very helpful and okay.
We did some shopping, went to eat in a nice pizzeria and went to bed at about 8.
We woke at 5am and left at 6am.
Our train arrived half an hour early, which was great, since hopping on a train with 2 bikes and 8-9 bags is a time consuming affair. We managed well though and were nicely seated in a compartment soon. What a lovely way to travel, we thought!! Just sitting in a train and seeing the countryside go past...sooo relaxing and easy!! We enjoyed it very very much, took photos, talked about all we saw etc. At 9 we arrived in Bacau, a big city, nót on our track... But thanks to Jan's GPS we found that back after 17 km.
To our surprise, it felt a lot warmer here, than what we were used to, in the last few days. It was HOT!! We should have known, we left the mountains behind...we just didn't think about it. Another difficulty was that this area doesn't get much tourism, so there would be very little accommodation, it said in our book for the next...300km!!...anyway not in any villages, just in the bigger places. It freaked me out, but Jan said: we will find something...
So we biked.
Along the road Jan saw a nice water well (there are many of those in Romania)and stopped to take a photo. Then an old man came out of his garden gate and explained to Jan that that well had been made by his dad in 1938. Jan admired it. Then he filled up his bottles with fresh water. We were nearly on our way again, when the old man, Simon, called us back...it was 1pm and he wanted to offer us something to eat! So we went into his little kitchen and he fed us homemade vegetable soup, some sort of bean stew, bread, homemade jam and even homemade wine and cheese etc etc. He tried to tell us, how it was so much better to eat with other people than alone...he was so, so generous and happy and enjoying having us! It was great! After lunch he showed us the house and photos of his family. We couldn't work out if his wife had died or that she was away..the language barrier is a big one, but we did find out that he had 4 sons and a daughter and was 78 years old. I loved seeing the inside of a house, the different kind of decorations they use. In each room there was a tiled heater, ugly brown, huge thing, that obviously was very necessary in the icy cold winters. Walls were decorated with carpet-like murals, like a painting. We admired his house. We thanked Simon for the wonderful food and biked on. He waved a for long time.
After about 30km and halfway through an 8km climb, we needed to stop for a drink, in Odobesti, in a shop that was closed, but got opened for us by a nice gentleman. Jan consumed nearly the whole liter of Coca Cola, what we never ever drink, me just a glass and a half.
We were so exhausted, mainly because of the heat. We asked about hotels...no...there weren't any at all in the area..only in the next city, Barlad, which was 75km away. I was devastated! I am not good at sleeping in ditches or putting up a tent somewhere, in a random field where there is no shower or toilet...what a nightmare! Biking and being tough is one thing...roughing it, is another... Isn't it??
So we just sat there, not knowing where this would end. Then the shop owner went outside and made a phone call. He came back in and in his best Romanian that we could understand, told us, that we could sleep at his house!!! Really, we asked?? Really? Yes!! Come with me and I will show you!
So he took his car, we followed on our bikes, climbed another bloody 9% hill and stopped at his house. He showed us around, we could use the shower, his wife would come later and change the sheets in the pink bedroom (it was his daughters room, that we got) We were so grateful and relieved! What a wonderful gift!! We were saved from a horrible ordeal! We thanked Florin many times over and explained that we needed to leave very early the next dat, to be able to make it to Barlad, in reasonable temperatures. He understood. Then he started to offer us everything he could think of, from coffee to wine, he showed us how to use the tv, the washing machine, the fridge with all the food available to us, amazing. We declined most offers, since we didn't want to impose on him and his family; we were glad enough with the shower and the bed!!! Talking by the way, is with hand and feet, gesturing, reading body-language, guessing, using different languages...anything we can think of...
That afternoon he came back several times from his shop, to check on us and to offer more. He brought us an ice cream each. His wife and children came home and left again for a birthday party of a cousin. We just rested, ate and drank.
These Romanians appeared such hospitable and heartwarming people, what a gift to get given this on our adventurous trip!
On 21/7 we got up at 4 and were on our way at 5.10. Florin waved us goodbye. The sun wasn't up yet, dawn had just started. It is a very special time of day, you see the light changing very gradually, dogs start to bark as you bike past, you hear a rooster crow, some people are on the road with their cows, walking to a bit of grass, some women walk to get water, birds fly over, so quiet, so new, so fresh the day begins. The sun shows itself half, then whole above the horizon....no clouds. I have said it before, it is worth getting up for!!
The valley we are in, is very beautiful with undulating hills on either side of the road. It is a rather poor area. The villages small and quiet, but I think life must be hard for these people. The fields are small, worked by hand mostly by farmers that still use a horse and cart to transport things. Often you see couples sitting on those carts. It is like life has stood still here.
We arrive ar 11 am at our destination, Barlad! We have to repeat the same trick the next day, to bridge 105 km, to Galati. So, early to bed, early up, it is!
From this day I remember mostly being terrified of the dogs that chased and attacked us. It happened about 3 times and always there was more than one dog. They gang up.
I get so scared. I bike very very fast, try to get my dazer out and turn and point it to them, which usually makes them stop the chase....I get cold all over and 10 minutes after I can still feel my heart pounding. Brrr....I hate those dogs. And in every village I expect them.... Anyway, we made it till Galati. In the heat of the day, at 3pm.
23/7. We take a day off!! Wonderful! We slept in, until 5.30...treat! We went to a little old church, rode along the Danube Boulevard, visited a museum, which wasn't very interesting, looked at buildings, etc. I can feel it is good for my legs to relax a bit and I enjoyed this day very much, maybe especially my lunch, which consisted of a bag of chips and half a liter of beer!! When in Rome, do as the Romans do, eh?!!
Tomorrow we will bike to Tulsea where we will reorganize our luggage and send some things home....like camping gear that we won't use anymore. Then another 2 days biking to Constanta, the end of the Limes route!
Wishing you all the best and till next post. Xxx Marleen
We vonden een reusachtig verwaarloosd groot kasteelachtig hostel met behulp van de informatie meneer die helemaal meeliep met mij om het te vinden want ze namen de telefoon niet op.
De kamer was schamel en klein en rook naar rook maar alla, we deden het er mee want de volgende ochtend om 7 uur namen we de trein van Bicaz naar Bacau wat niet op de route ligt maar ons voorbij te drukke, gevaarlijke wegen zou vervoeren.
De boemeltrein stopte op de meest verwaarloosde en zodanig met bomen en gras overgroeide stations dat je de namen van de stationsplaatsen niet eens kon lezen.
Gelukkig dat mijn gps aangaf waar we waren zodat we op tijd uit konden stappen met bagage en fietsen uit de zeer hoge trein.
Kaartjes kochten we in de trein en ze hadden 2 mannen nodig en 'n hoop gediscussieer en geschrijf om dat allemaal uit te zoeken voor ons.
Vanuit Bacau vonden we de weg terug naar onze route in de verzengende hitte van de late ochtenduren.
Tijdens het water bijvullen, bij een waterput, kwam Simon Dimitro ons helpen om het water te putten en vertelde dat zijn vader de put gebouwd had in 1938.
Als een goede katholieke Roemeen nodigde hij ons uit om bij hem te komen eten.
Hij was 78 en werkte in zijn eigen groentetuin en produceerde daar bijna alles wat hij at, zelfvoorzienend dus. Hij had heerlijke groenten soep en daarna een groente met bonen gerecht met brood en gewekte bloemkool en paprika en daarna nog zoete gewekte kersen en dat alles met eigen gemaakte heerlijke zoete witte wijn.
Hij was zo gastvrij en blij dat hij gezelschap had bij het eten vandaag.
Hij liet vol trots zijn huis zien met in elke kamer een tegelkachel.
Hij had 4 zonen en 1 dochter.
Was zijn vrouw overleden? We denken van wel maar de taalbarrière is vaak een barrière.
Na de lunch gingen we de hitte weer in en de steile heuvels op.
We redden het niet veel langer hoewel we pas 30 km gereden hadden maar het was al 2 uur 'smiddags en de zon stond te warm aan het firmament.
We hoorden wel van de mensen onderweg dat er helemaal geen accomodaties waren tot Barlad en dat was nog 75 km verder, niet te doen voor ons in deze hitte met al die 8% klims....
In Odobesti was koffie te krijgen volgens ons routeboekje maar we vonden alleen een schuur die op slot was maar die werd snel geopend door Florin en we konden 1 liter Cola kopen ( jazeker...) en na wat gepraat bood Florin zijn huis aan om te overnachten, 500 meter verder over een extreem steile heuvel.
We konden douchen en de wijn kwam weer snel te voorschijn en de slaapkamer van dochter Irina werd voor ons klaargemaakt en hier buiten dat huis onder de druiven zit ik dit nu aan jullie te schrijven.
Ik zit nu een heel eind verder in Galati maar zo gaat dat, we reizen steeds verder, als doelgerichte zwervers naar het zuid-oosten: eerst Constanta en dan Bulgarije en dan Istanboel en dan vliegend naar Den Bosch.
Om 5 uur in de ochtend vertrokken we vanuit Odobesti, nagewuifd door Florin, langs heuvels en dalen richting Bārlad. Het zou weer onbewolkt en ruim 30° worden, dus geen getreuzel want de zo'n wordt steeds warmer.
We zien de dag weer beginnen, de zon verschijnt weer mooi oranje boven de velden, de honden beginnen te blaffen en de vogels te vliegen.
De boeren komen uit hun huisjes met hun koeien en paarden en schapen en geiten.
Hier en daar wordt al begonnen met een biertje drinken.
Veel boerenkarren met paarden, soms 1 merrie met een veulen.
Er hangt nog wat nevel.
Het lijkt wel of we terecht zijn gekomen bij een set-up van een film die zich afspeelde in een ver verleden ergens in Europa.
Wij rijden er doorheen als bij een mislukte opname.
Om 11 uur hadden we de 75 km gehaald en voor de grootste hitte en vonden een goed bed in Hotel Moldova.
De volgende dag zouden we ruim 100 km naar Galati moeten fietsen om logies te vinden dus net zoals gisteren voor dag en dauw op pad en weer de zon op zien komen, echt heerlijk als je eenmaal op pad bent maar zo vroeg opstaan is niet zo gemakkelijk en ontbijten om 4 uur ook niet.
Marleen maakt steeds havermout met noten en fruit en ik maak koffie.
We worden herhaaldelijk aangevallen door honden maar we weten ze tot nu toe af te schrikken door een dazer te gebruiken die een voor honden onaangename hoge toon uitstoot die wij niet horen.
We overmeesteren vele heuvels van 7 of 8%, maar dat doen we tegenwoordig rustig, zolang als ze maar geen 10km lang zijn en niet constant zo steil.
De Roemenen zijn erg vriendelijk en vol bewondering als ze vernemen waar wij mee bezig zijn. Er zijn weinig fietsen hier. Wij hebben trouwens sinds Budapest, 'n paar weken terug dacht ik, geen lange afstand fietsers meer gezien behalve dat ene jonge stel uit Zuid-Afrika dat de Karpaten rond rijdt op een BMX.
Onderweg kopen we nog een hele galia meloen die we meteen ter plaatse opeten.
We hebben dorst! We drinken veel. Een probleempje: ik heb wat last van buikloop en we denken dat het komt van de stoffige bidons die vuil oppikken van de weg die vol ligt met paardenstront. Ons route boekje had ons daarvoor gewaarschuwd.....
En na 105 km halen we inderdaad Galati in de hitte en vinden we na wat moeite, accommodatie in een schamel hotelletje, Sport geheten en we besluiten ook nog een dag rust te nemen op zondag 23/7/2017.
We slapen zelfs uit tot 5.30. We zijn immers zo gewend aan vroege ochtenden ondertussen.
Morgen wordt het weer vroeg opstaan om om 6 uur de veerboot over te Donau te kunnen nemen. We fietsen dan langs de grens met Moldova en daarna met Oekraïne.
Daarna is het nog maar 2 dagen rijden naar Constanta, hoewel we misschien nog een dag vrij nemen ( wat een luxe!) in Tulcea om onze bagage te reorganiseren.
We fietsen langs de grens van Moldova en dan Oekraïne.
We willen al onze overbodige kampeerspullen en regenkleding terugsturen omdat we die niet meer zullen gebruiken. Het blijft droog en boven de 30° tot Istanboel.
Vanaf dan wordt het lichter fietsen.
(N.B. Marleen had vandaag een grote zak chips en een halve liter bier voor lunch. Behoefte aan zout en vocht; moet niet gekker worden!)
Groetjes
Jan
Remarkable days in Romania, 23/7/2017
At the end of the beautiful Bistrita valley, the river in that valley ended in a man-made lake. A huge lake. And since the road that used to be along the lake-shore had collapsed in places, we now had to use the newer, higher road. So we biked through forested hills and through villages. Quite a nice road, even though it was hilly and tiresome.
At the bottom of the lake was a huge dam. We rode over that dam and stopped for lunch, together with a lot of Romanian tourists, who had the same idea. There were signs everywhere that the dam should nót be photographed....however, everyone took photo's, as if they were encouraged.
Next, we zoomed several kilometers down the road, into the lower laying township of Bizac. We had decided to take a train from here, because there were warnings in our booklet about busy, heavy traffic along the next 50 km of road. Better safe than sorry, we thought.
So we went to the train station. Only to find out that there was no train that day, but there would be one at 7am the next day.
Great, a free afternoon! We looked for a hotel or pensiunea but there didn't seem to be much available and we ended up going to the tourist information. There were 2 people that had plenty of time to phone around for us. Apparently they had trouble finding something suitable. I was getting a bit worried...did we have to climb back up that hill??? Or go in the other direction for many kms? I wanted neither of those options. At some point the man had a brainwave and asked Jan to come with him to a place that he knew, but who were not answering their phone for some reason. They left and came back about 20 minutes later...with a booking for a room! Phew! That was a relief! Not very flash....the strange old hostel, looked like a sort of kitschy castle, was a bit grubby, the room smelled smokey, but the staff were very helpful and okay.
We did some shopping, went to eat in a nice pizzeria and went to bed at about 8.
We woke at 5am and left at 6am.
Our train arrived half an hour early, which was great, since hopping on a train with 2 bikes and 8-9 bags is a time consuming affair. We managed well though and were nicely seated in a compartment soon. What a lovely way to travel, we thought!! Just sitting in a train and seeing the countryside go past...sooo relaxing and easy!! We enjoyed it very very much, took photos, talked about all we saw etc. At 9 we arrived in Bacau, a big city, nót on our track... But thanks to Jan's GPS we found that back after 17 km.
To our surprise, it felt a lot warmer here, than what we were used to, in the last few days. It was HOT!! We should have known, we left the mountains behind...we just didn't think about it. Another difficulty was that this area doesn't get much tourism, so there would be very little accommodation, it said in our book for the next...300km!!...anyway not in any villages, just in the bigger places. It freaked me out, but Jan said: we will find something...
So we biked.
Along the road Jan saw a nice water well (there are many of those in Romania)and stopped to take a photo. Then an old man came out of his garden gate and explained to Jan that that well had been made by his dad in 1938. Jan admired it. Then he filled up his bottles with fresh water. We were nearly on our way again, when the old man, Simon, called us back...it was 1pm and he wanted to offer us something to eat! So we went into his little kitchen and he fed us homemade vegetable soup, some sort of bean stew, bread, homemade jam and even homemade wine and cheese etc etc. He tried to tell us, how it was so much better to eat with other people than alone...he was so, so generous and happy and enjoying having us! It was great! After lunch he showed us the house and photos of his family. We couldn't work out if his wife had died or that she was away..the language barrier is a big one, but we did find out that he had 4 sons and a daughter and was 78 years old. I loved seeing the inside of a house, the different kind of decorations they use. In each room there was a tiled heater, ugly brown, huge thing, that obviously was very necessary in the icy cold winters. Walls were decorated with carpet-like murals, like a painting. We admired his house. We thanked Simon for the wonderful food and biked on. He waved a for long time.
After about 30km and halfway through an 8km climb, we needed to stop for a drink, in Odobesti, in a shop that was closed, but got opened for us by a nice gentleman. Jan consumed nearly the whole liter of Coca Cola, what we never ever drink, me just a glass and a half.
We were so exhausted, mainly because of the heat. We asked about hotels...no...there weren't any at all in the area..only in the next city, Barlad, which was 75km away. I was devastated! I am not good at sleeping in ditches or putting up a tent somewhere, in a random field where there is no shower or toilet...what a nightmare! Biking and being tough is one thing...roughing it, is another... Isn't it??
So we just sat there, not knowing where this would end. Then the shop owner went outside and made a phone call. He came back in and in his best Romanian that we could understand, told us, that we could sleep at his house!!! Really, we asked?? Really? Yes!! Come with me and I will show you!
So he took his car, we followed on our bikes, climbed another bloody 9% hill and stopped at his house. He showed us around, we could use the shower, his wife would come later and change the sheets in the pink bedroom (it was his daughters room, that we got) We were so grateful and relieved! What a wonderful gift!! We were saved from a horrible ordeal! We thanked Florin many times over and explained that we needed to leave very early the next dat, to be able to make it to Barlad, in reasonable temperatures. He understood. Then he started to offer us everything he could think of, from coffee to wine, he showed us how to use the tv, the washing machine, the fridge with all the food available to us, amazing. We declined most offers, since we didn't want to impose on him and his family; we were glad enough with the shower and the bed!!! Talking by the way, is with hand and feet, gesturing, reading body-language, guessing, using different languages...anything we can think of...
That afternoon he came back several times from his shop, to check on us and to offer more. He brought us an ice cream each. His wife and children came home and left again for a birthday party of a cousin. We just rested, ate and drank.
These Romanians appeared such hospitable and heartwarming people, what a gift to get given this on our adventurous trip!
On 21/7 we got up at 4 and were on our way at 5.10. Florin waved us goodbye. The sun wasn't up yet, dawn had just started. It is a very special time of day, you see the light changing very gradually, dogs start to bark as you bike past, you hear a rooster crow, some people are on the road with their cows, walking to a bit of grass, some women walk to get water, birds fly over, so quiet, so new, so fresh the day begins. The sun shows itself half, then whole above the horizon....no clouds. I have said it before, it is worth getting up for!!
The valley we are in, is very beautiful with undulating hills on either side of the road. It is a rather poor area. The villages small and quiet, but I think life must be hard for these people. The fields are small, worked by hand mostly by farmers that still use a horse and cart to transport things. Often you see couples sitting on those carts. It is like life has stood still here.
We arrive ar 11 am at our destination, Barlad! We have to repeat the same trick the next day, to bridge 105 km, to Galati. So, early to bed, early up, it is!
From this day I remember mostly being terrified of the dogs that chased and attacked us. It happened about 3 times and always there was more than one dog. They gang up.
I get so scared. I bike very very fast, try to get my dazer out and turn and point it to them, which usually makes them stop the chase....I get cold all over and 10 minutes after I can still feel my heart pounding. Brrr....I hate those dogs. And in every village I expect them.... Anyway, we made it till Galati. In the heat of the day, at 3pm.
23/7. We take a day off!! Wonderful! We slept in, until 5.30...treat! We went to a little old church, rode along the Danube Boulevard, visited a museum, which wasn't very interesting, looked at buildings, etc. I can feel it is good for my legs to relax a bit and I enjoyed this day very much, maybe especially my lunch, which consisted of a bag of chips and half a liter of beer!! When in Rome, do as the Romans do, eh?!!
Tomorrow we will bike to Tulsea where we will reorganize our luggage and send some things home....like camping gear that we won't use anymore. Then another 2 days biking to Constanta, the end of the Limes route!
Wishing you all the best and till next post. Xxx Marleen
-
23 Juli 2017 - 19:49
Ineke:
Allemachtig Jan en Marleen de tochten naar Santiago en Sevilla etc. zijn hier maar kattenpis bij. Ongelooflijk.
Zet hem op. Je weet "de laatste loodjes wegen het zwaarst! "Het zal niet meevallen om straks weer in het 'gewone leven' terug te zijn. -
23 Juli 2017 - 21:57
KerryJones:
Wow !!!!!!!!!! -
23 Juli 2017 - 22:58
Janneke:
It all sounds amazing, and scary, and strange, and beautiful and magical. I love the stories of the hospitality. It must be wonderful to see all the good in people, the generosity. It shows how little we really need in life, just basic needs and basic kindness. Mum, the dogs would terrify me too!! Thank goodness the dazer works as well as it does. Make sure the batteries don't run out!
Here a new week starts, and a new school term. Elliot struggled to get up when I woke him, poor kid loves his sleep ins. They were happy enough though. Dillan was very excited to use his new birthday school bag which he got from Nana last week. Luke is in Wellington today, for the launch of a project from Callaghan Innovation that he was very closely involved in when he worked there, so they invited him as a guest, booking the flights for him. He will have lots of meetings with people in the afternoon, seeing what leads he can find.
I'm enjoying the quiet empty house, which has been a rare thing these last 16 days. I will head to Orewa soon to sort some admin - both my drivers licence and NZ passport expire next month. And then home to sleep maybe. My nights are not very comfortable and after tossing and turning since 3am I don't feel very rested.
Lots of love, Janneke -
23 Juli 2017 - 23:45
Ance:
Nou je krijgt het niet voor niets.
Zet hem op zou ik zo zeggen.
Uit de tijd dat ik regelmatig in Roemenie kwam, weet ik nog dat die mensen ontzettend aardig zijn en zelfs hun laatste brood aan je willen geven.
Succes verder en pas goed op elkaar.
Liefs
Ance -
24 Juli 2017 - 01:45
Paul:
Like Kerry....WOW. Makes great reading. Will be interesting for you to compare primitive European life to primitive asian in Burma.
Does Jan have a dazer too, or does he just KICK BUTT??
xx Go well -
24 Juli 2017 - 04:13
Joseph Cama:
Gidday guys. I can't image you drinking half a litre of beer, Marleen. I think the real attraction of long distance riding is the opportunity to simplify your life to the basic necessities; what to eat & drink, where tosleep and how to get there. Say hello to Jan for me. Ride safe - Joe -
24 Juli 2017 - 08:47
Hans Reversma:
Lieve mensen, dankjewel voor dit mooie en indrukwekkende verslag. -
24 Juli 2017 - 13:37
Els:
Jeemig, wat een avontuur, ik sta bij elk verslag meer en meer perplex en vol bewondering. Vooral bij die hitte. Ik kan me voorstellen dat je regelmatig de wanhoop nabij bent Marleen en gelukkig dat Jan er is om je de moed niet te laten zakken. De ontmoetingen met die lieve mensen (die zo lang onder het verschrikkelijke communistische regime van Ceausescu hebben gezeten) maakt veel goed hè! Als de nood het hoogst is, is de redding nabij, zullen we maar zeggen.
Bij ons is de rust teruggekeerd na 3 weken de New Yorkers hier te hebben gehad. Ze zijn vanmorgen met een dag vertraging (de vlucht van gisteren was gecanceld) weer vertrokken. Vandaar ook mijn wat latere reactie. Voelt weer ontzettend leeg.
Veel succes met de laatste loodjes. Knuffel, Els en Eduard -
25 Juli 2017 - 00:28
Willemijn:
Hi fooks,
Altijd later dan Hans, avondmens he, maar zeer betrokken bij jullie. Weer enorm genoten van jullie belevenissen en je ziet het, als je echt iets nodig hebt, komt het op je pad. Geweldige gastvrijheid he in Roemenië.ik ben er nog nooit geweest en zal daar waarschijnlijk ook niet meer komen in dit leven.
Hier alles prima, nog steeds ruim boven de 30"C. Gisteravond naar een soort processie geweest. Feest van de Moren en de Christenen.prachtige costuums en zelfs kleine kindjes liepen mee, ook in tenue. Ik in een dun zomerjurkje en we waren pas om 1uur thuis.toen nog 28"C. Maar we klagen niet, ik ben blij dat ik geen berg op hoef te fietsen. Ik bewonder jullie echt!!!
Heel veel liefs en sterkte en geniet maar van de mooie dingen die jullie meemaken!!
Dikke knuffel, xxxx Willemijn -
25 Juli 2017 - 02:31
Ingeborg:
Ontzettend allemaal. Ik moet er niet aan denken hoe het is voor jullie. Het is jullie keuze om ervan te genieten. Mijn keuze zou het niet zijn. Sorry, Marleen! Alle bewondering voor jou! xxx Wat een tijd. Wat een belevenis.
Groetjes Ingeborg -
26 Juli 2017 - 06:52
Theresa:
Certainly makes for some interesting reading Jan and Marleen.
I can just imagine it as you write so detailed about the beauty of seeing the sunrise and feeling like you've gone back in time. Although those scenes sound romantic, I feel sad for these people who are so poor yet so kind and hospitable. It would terrify me not knowing from one day to the next if there would be somewhere to sleep with food and water. This is quite an adventure and I'm happy to share it with you from my comfortable, safe home !
Here in the Maaspoort, life goes on as usual, it's summer, even though a very wet one at the moment. Half of my colleques are on holiday and the other half will leave when they come back. I always find this a boring and little bit depressing time of year, especially this year because I have used up most of my holiday days, so have no time off to look forward to.
Never mind, I can share your adventures instead.
Good luck on the rest of your journey, I look forward to the following stories. -
26 Juli 2017 - 22:55
Gidy En Jan:
Hoi Jan en Marleen,
Wat een spannende ervaring weer voor jullie!! En wat een doorzettingsvermogen van jullie beiden. Heerlijk nu ff een beetje rust en wat lichtere bepakking. Gaan jullie ook door Bulgarije of nemen jullie de boot naar Turkije ? Wat mooi he dat ondanks de armoe, deze mensen zo vriendelijk en gastvrij zijn. Wij fietsen momenteel weinig. Vanaf half februari waren we al on the road. Met Sri lanka, rondje Nederland en retour Polen goed voor 5100 km.
We wachten jullie nieuwe belevenissen nieuwsgierig af.
Ik geef me iedere keer op voor de mailinglist, helaas krijgen we geen mail als jullie nieuws hebben. Veel liefs van ons uit het koele ( 21 gr) Nederland . jan en Gidy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
